Ένα μεγάλο μέρος από τα κεντήματα του 19ου αιώνα ήταν τα ασπροκεντήματα και οι τσεβρέδες που ήταν κεντημένοι με χρυσοκλωστή.

Ως το 1930 περίπου στα σεντόνια, στα μαξιλάρια, στα τραπεζομάντιλα, στα ρούχα της καρκόλας και στις “μαντηλιές” για το στόλισμα του τοίχου συνήθιζαν να κεντούν τα αρχικά γράμματα της νύφης με κόκκινη κλωστή.

Ένα είδος που διατηρήθηκε για αρκετά χρόνια από τις αρχές του 1900 μέχρι το 1950 ήταν τα “κοπτά”.

Για σύντομο χρονικό διάστημα γύρω στο 1940 κεντήθηκε επίσης ευρέως το κέντημα “απλικέ”.

Τα πιο πλούσια κεντήματα ήταν για το στόλισμα του τοίχου μέσα στο καλό δωμάτιο και γίνονταν για τα κάδρα, τις “πάντες”, τις “μαντηλιές” και τις εταζέρες.

Αυτά που πρόσθεταν μεγάλη χάρη και ομορφιά στα προικιά μια κοπέλας ήταν τα γαζιά, τα οποία χρησίμευαν συνήθως για να οριοθετήσουν διάφορα ασπροκεντήματα.

Στα καλά είδη προίκας συνηθιζόταν ανέκαθεν και το λευκαρίτικο κέντημα.

Εξαιρετικά σε τέχνη και κομψότητα ήταν και τα εργόχειρα του σμιλιού, περισσότερο όμως ξεχώριζαν οι δαντέλες του βελονιού για τις οποίες απαιτείτο μεγαλύτερη δεξιοτεχνία και υπομονή.