Τα υφαντά είναι τα περισσότερα έργα της οικιακής χειροτεχνίας στην Περιστερωνοπηγή.

Μέχρι το 1945, προτού αρχίσουν τα εισαγόμενα υφάσματα να κατακλύζουν την αγορά, οι υφάντρες έπρεπε να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας σε όλα τα είδη ρουχισμού για το νοικοκυριό και την ένδυση.

Για την εξωτερική φορεσιά, εκτός από τις απλές βαμβακερές “αλατζιές”, τους “ιταρέδες”, τα “κουκουλάρικα”, τα “ταϊστά” και τα μεταξωτά, ύφαιναν πιο σύνθετες “αλατζιές”, τα “αξινόστραφα” και τα “κουκκουφωτά” για φουστάνια.

Όσον αφορά την ενδυμασία των ανδρών, εκτός από τα “βράτζενα”, τα “ζιμπουνίσιμα” και τα “πουκαμίσιμα”, ύφαιναν και τα πιο χοντρά δίμιτα “παντελονίκκια” με ίσια ή φοινικωτή ύφανση.

Από τα είδη προίκας που αφορούσαν κυρίως το στόλισμα του σπιτιού τα πιο ονομαστά ήταν τα “φακωτά αμπουστωτά” και τα “λευκονοιτζιάτικα”.

Άλλη κατηγορία υφαντών ήταν οι “πατανίες” και τα “πέφτζια”, στην ύφανση των οποίων χρησιμοποιούνταν λεπτές λωρίδες από ύφασμα.  Με αυτό τον τρόπο ανακυκλώνονταν παλιά είδη ρουχισμού που δε χρειαζόταν πια η οικογένεια.

Μέχρι το 1974 μερικές γυναίκες κράτησαν την υφαντική τέχνη ως μέσο βιοπορισμού και διέθεταν τα έργα τους στους εμπόρους υφαντών, όπως τον Κώστα Χριστοδούλου, τον Απέητο και τον Ορφανό.  Όσες ύφαιναν για οικιακή χρήση, περιόρισαν στο ελάχιστο τα πανιά για ένδυση και έμειναν στα είδη προίκας.